Kustmarathon

Een poosje terug, om heel precies te zijn: 1 januari 2010 om 10:10 (denk ik) ging de inschrijving voor de Kustmarathon de deur uit. Voor sommige "leuke" dingen moet je er vroeg bij zijn.
Voordeel hiervan is dat je vroeg genoeg weet wanneer je serieus moet gaan trainen. Nadeel is dan wel dat je zover van te voren moeilijk kan inschatten welke andere bezigheden/hindernissen je tegenkomt.
Gelukkig kwamen er geen blessures de boel in de war schoppen, maar wel een paar leuke aktiviteiten die er voor zorgde dat ik ontspannen naar de marathon kon toewerken. Hierdoor heb ik maar één lange duurloop (27 km) kunnen doen, maar die ging dan wel lekker. Precies twee weken voor de marathon nog aan een mini parcoursverkenning gedaan, door samen met "de Canadezen uit Afrika" Rae, Ursula en Louise vanuit Vlissingen over de dammen terug te fietsen naar huis (Rotterdam).
Maar hoe dan ook zaterdag 2 oktober 2010 was het dan zover, mijn eerste Kustmarathon (niet helemaal correct: samen met Louise in 2006 de wandelmarathon gedaan over hetzelfde parcours). Hoe zou het zijn, de weersvoorspellingen waren niet echt gunstig (maar wel normaal voor de tijd van het jaar). Wind uit het zuiden, en een kans op regen. Nu was de wind niet zo hard als verwacht, soms zelfs lekker om een beetje te koelen, want het was iets warmer dan voorspeld.
Dus al met al zaterdag vroeg opgestaan, niet alleen om op tijd te ontbijten, maar ook om te zijn hoe Marianne Vos voor de vierde keer tweede werd op het WK wielrennen. Zo rond kwart voor tien richting Burgh Haamstede, waar het in de buurt van de sporthal behoorlijk druk was. Niet alleen de marathon ging van start (om 12:00 uur), ook mountainbikers waren nog bezig terug te komen vanaf Zoutelande (daar waar wij heen moesten). Gelukkig was het in de sporthal zelf niet zo hectisch. Ruimte genoeg om een plekje te vinden om mezelf in de loopspullen te hijsen. In de tussentijd had Louise de auto ergens geparkeerd en konden we op het gemakje richting de start. Deze was in het centrum van Burgh Haamstede, waar de kerk vol in de Zeeuwse vlaggen gehuld was. Net na het slaan van de kerkklok mochten we vertrekken.
Eerst door het dorp, daarna het bos in en het strand op. Vervolgens over de dammen naar Walcheren. Daar weer het strand op, om halverwege in 1:46:26 door te komen. Net voor Domburg het strand (zeveneneenhalve kilometer) weer af, om door en over de duinen langs de Manteling van Walcheren (of was het toch de Marteling van Walcheren), langs Westkapelle richting de finish in Zoutelande. Net voor de 40 km was het hoogtepunt van de marathon. Ik bedoel: het hoogste punt van de marathon. Dit was wel een dikke 27 meter. Direct daarna mochten we nog een klein stukje strand doen. Toetjes zitten altijd op het eind. Het was maar een kleine kilometer, maar je moet er wel op en af door het rulle zand, en dat waren echt de zwaarste stukken van de marathon, dankzij het laag water was het strand prima te belopen. Eerlijk gezegd vond ik dat wel lekker lopen. Het laatste stukje (800 meter) was, en gezellig druk (veel publiek), en met het eind in zicht, een eitje. Zelfs in de regen, die op dat moment had besloten om ook een klein duitje in het zakje te doen. Maar het laatste stuk was ook makkelijk omdat tussen de toeschouwers Louise met haar broer stonden om mij nog een keertje aan te moedigen (Louise had dit al twee keer onderweg gedaan). Daarna de laatste draai de duinen af en het dorp in, om tussen een haag van toeschouwers over de finish te gaan in een (vind ikzelf) zeer mooie tijd : 3 uur 35 minuten en 52 seconden.
Na de eindstreep nog even een miniduin oversteken, om vervolgens mijn medaille omgehangen te krijgen. Stond net mijn tweede sportdrankje weg te werken, en daar verschenen mijn fans (Louise en Ko) al. Wegens de regen toch maar even snel de tent in gegaan om een beetje bij te komen. Vervolgens daar ook mijn "bewijs" van finishen opgehaald. Een Zeeuws hardloopsingletje met de tekst "Blie da'K er bin", en dat was ik ook, zoals ik meestal wel blij ben als ik een marathon volbracht heb. Hierna volgde nog een pittig stukje wandelen naar de auto, maar dat meer vanwege de regen dan van de zere benen. Want dat viel best mee, zelden zo makkelijk gelopen (wandelen) na afloop.
Mocht bij Ko, die in Vlissingen woont, gebruik maken van zijn douche en heb dat uitgebreid gedaan. Bij het genot van een heerlijke kop thee, gekeken naar de finishbeelden van omroep Zeeland. Niet spectaculair, maar wel leuk om te zien hoe de lopers kwamen binnen druppelen. Zowel letterlijk als figuurlijk, want het heeft geregend tot een half uur voor sluitingstijd (6 uur).
Tenslotte zijn we richting de boulevard van Vlissingen gegaan om in ons "vaste" restaurant Solskin ons gebruikelijke gerecht te eten: Zeeuwse mosselen ! En ook na een marathon smaken ze uitstekend (of juist).
Volgend jaar weer !?!

Via deze link zijn de route e.d. te zien.