donderdag 31 december 2015

2015 : de cijfers

Afgelopen jaar in totaal 188x gesport (geregisteerd met mijn Suunto).


AANTAL ONDERDEEL KM's UUR
160 RENNEN 2515 242
13 FIETSEN 313 14
5 TRIATHLON 360 17
3 ZWEMMEN 2,1 1
7 WANDELEN 150 36


Enkele highlights zijn:


datum wedstrijd tijd
zondag 12 april 2015 Rotterdam Marathon 3:08
zondag 13 september 2015 In Flanders Field Marathon 3:23
zaterdag 3 oktober 2015 Kustmarathon Zeeland 3:36
zondag 15 november 2015 Istanbul Marathon 3:31
zondag 17 mei 2015 Bilzen - 111 Triathlon 4:42
zaterdag 30 mei 2015
Krimpen aan de Lek - 1/4 Triathlon
2:38
zondag 14 juni 2015 Bocholt Aasee - 1/2 Triathlon 5:38
zaterdag 1 augustus 2015 Triathlon010 - 1/8 Triathlon 1:24
zaterdag 5 september 2015 Binnenmaas - 1/4 Triathlon 2:37


En niet te vergeten een hele mooie wandeling in Ierland !

zondag 29 november 2015

TRIPEL

Tripels heb je in diverse hoedanigheden.
 De meeste daarvan zijn bieren, waaronder Affligem, Chimay, La Trappe, Westmalle en Straffe Hendrik.
  En die Straffe Hendrik wilde ik eens op een andere manier doen.
    Niet met drank, maar met die andere hobby van me: lopen.

Daarom de afgelopen maanden een drietal marathons gelopen in een tijdsspanne van negen weken (3x Tripel).
  •  De eerste was er een in het kader van De Grote Oorlog (WO-I):  In Flanders Field Marathon gelopen op zondag 13 september. Start vanuit Nieuwpoort bij de Vismijn aan de haven en vervolgens langs de frontlinie naar Ieper. Grotendeels de IJzer volgend naar Diksmuide, vanaf daar (ongeveer 18 km-punt) mocht Louise meefietsen ter begeleiding. Dit hielp ontzettend goed, want dankzij haar steun kwam ik na drie uur en drieentwintig minuten en zestien seconden over de finishlijn (107e van 541 finishers - 1e M55 (zover ik kan nagaan) nummer 2 zat 4 seconde na mij).

     
     
  • De tweede was iets pittiger, want volgens hun eigen zeggen: "De mooiste en zwaarste marathon van Nederland". En dat zal dan wel, omdat er bijna alle soorten ondergrond onder je voeten te verwerken zijn: straatklinkers, schelpenpaden, bospaadjes, strand, strak asfalt, duinen, trappen en al wat er nog meer te verzinnen is. Hoe dan ook, eigenlijk viel het dit jaar (zaterdag 3 oktober) best mee. Het weer was ideaal: zonnig, niet te warm of te koud, en een kleine bries vanaf zee. De route, met start om klokslag twaalf uur in Burgh-Haamstede, door de bossen en over strand richting Westenschouwen om daarna zoals altijd de kustlijn verder te volgen via de Deltawerken, wederom een flink stuk strand en ongeveer vanaf Domburg door de duinen naar Zoutelande.Na drie uur zesendertig minuten en negenenveertig seconden zat het er weer op (Totaal plaats 168 / 1492 - Categorie plaats 12 / 173).
 
 

  • De derde was deze keer wel erg ver van huis. Helemaal in Istanbul, Turkije.15 KASIM 2015 - PAZAR 09:00 oftewel zondag 15 november 2015 - start 09:00. Dat betekende vrijdag de 13e vanaf 08:00 uur: bus naar CS Rotterdam; trein naar Schiphol; vliegtuig naar Istanbul; metro om startnummer op te halen (we waren nog net op tijd - 20 minuten voor sluitingstijd (19:30)); weer een stukje metro en vervolgens met de tram naar ons hotel. Dus zo'n elf uur later (één uur tijdsverschil) waren we waar we wezen moesten. Daardoor hadden we wel heel de zaterdag om rustig te acclimatiseren en de finishlocatie te inspecteren. Maar zondag was het vroeg "marathondag"! Rond half zes de wekker, om zes uur ontbijt, net na half zeven richting de "bushalte", net na zevenen in de bus. Rond achten bij de startlocatie net voor de brug (de start was zo'n 250 meter in Azië). Geen startvakken (alleen voor de toppers). De indeling was dus vrij eenvoudig: rechts de marathonlopers en links de 15km-lopers. Er waren enkele pacers met ballonnen, maar de stonden vlak voor de start nog wel erg dicht bijeen, de 3:00 / 3:15 / 3:30 / 3:45 / 4:00 / 4:15 heb ik gezien op zo'n 10 meter van mij vandaan. Hoe dan ook, ik was binnen dertig seconden over de startlijn en dat is redelijk snel. Geweldig om met zo'n meute over de brug te lopen. Net na de brug, op ongeveer 2 kilometer kwam de samenvoeging van de twee groepen. Zonder problemen vloeide alles samen en tot net voorbij de 12km ging dat zo, toen ging de 15 eraf en terug richting hun finish. Echter na ons keerpunt kwamen we na een poosje weer tussen de 15km-lopers, dat was minder, omdat hun snelheid toch iets langzamer was. Dus dat werd een stukje laveren (zo'n dikke 2km). Vervolgens was de weg alleen voor de marathonlopers. Nog een klein stuk door de stad, maar na ruim 19km werd het een heen en weertje langs de kustlijn van de Zee van Marmara. De heenweg ging nog wel (want fris en nieuw), maar na het keerpunt (28,5) werd het langzamerhand niet beter (nieuwigheid eraf en beetje moeier). Ergens rond de 33km (ik) / 24km (Louise) kwamen we elkaar echt zichtbaar tegen (eerste keer (14/11) hebben we elkaar niet gezien). Net voor de 36km werd het weer "nieuw" parcours, maar nog steeds kustlijn. De laatste anderhalve kilometer ging door het Gülhane Park en de kers op de taart was de finishstraat: op het Sultan Ahmetplein (Hippodrome) bij de Ayasofya en Sultan Ahmet Camii (Blauwe Moskee). Na drie uur eenendertig minuten en acht seconden was de TRIPEL voltooid! Overall klassering 354 van de 2.784 finishers - 13e bij de Mannen 55-59.


     
      • De extra bijzonderheden van deze marathon:
        • twee continenten (Start in Azië, finish in Europa)
        • 's-morgens vroeg (07:00 met de bus naar de startlocatie)
        • vroegste marathonstart ooit voor mij (09:00)
        • mijn eerste echte buitenlandse marathon (want in Ieper spreken ze toch ook "ongewoon" Nederlands)
        • over de Bospurusbrug, die alleen deze dag voor lopers beschikbaar was (het hele jaar mogen er geen voetgangers overheen)
        • met een vliegtuig er naar toe
        • een weekje vakantie

De Straffe Hendrik Tripel (126,6 km) duurde :

tien uur eenendertig minuten !

    zondag 5 juli 2015

    Who, Ireland, Who

    Vorig jaar, ergens in mei, kwam het heugelijk bericht dat The Who weer eens zou gaan optreden. Echter niet in Europa (dus ook niet in Nederland), maar alleen in het Verenigd Koningrijk en Ierland. Dus na enig overleg hebben Louise en ik toen maar besloten om eens een keertje naar Dublin te gaan (ook omdat Londen al uitverkocht was). Het optreden zou 23 november 2014 in de O2Arene zijn. Niet zo'n mooie tijd om echt vakantie te vieren, maar wel om een paar dagen Dublin te bezoeken. Dus nadat de kaartjes gekocht waren, hotel geregeld en vliegtickets geregeld.
    Maar een paar weken voor het concert kreeg ik een mailtje dat het concert verplaats werd wegens "logistieke problemen". Naar wat later bleek, lag dat meer aan het concert wat "plots" in Abu Dhabi gegeven moest worden (een stuk lukratiever voor de heren, denken wij). Nu was de nieuwe datum kwa seizoen een stuk aantrekkelijker, namelijk dinsdag 23 juni, begin van de zomer. Nu kwamen de "logistieke problemen" voor ons om de hoek kijken. Hotel en vliegtuig omboeken. Hotel kon gratis geannuleerd worden, maar de nieuwe datum was iets minder goedkoop (begin hoogseizoen), maar vooruit dat is begrijpelijk. De vliegtickets omzetten was heel makkelijk, maar niet zo goedkoop als eerst leek. Maar ja, je wil ergens naar toe, dus er zat niks anders op.
    Nu we begin van de zomer zouden gaan, hebben we direct besloten om er iets meer vakantie van te maken. Na enig zoekwerk een mooie wandeltocht gevonden, niet zover van Dublin, in de Wicklow Mountains. Dit kon in diverse varianten geregeld door Hillwalk Tours met bagagevervoer en B&B's. Wij hebben er voor gekozen om de zogenaamde "Challenging Hiking Tour" te doen. We zouden gaan lopen van Bunclody richting Dublin in 6 loopdagen en 1 rustdag, van Zuid naar Noord.
    Nadat alles in kannen en kruiken was, kwam het bericht dat The Who ook naar Nederland zou komen, en wel op woensdag 1 juli (onze laatste wandeldag in Ierland), donderdag 2 juli vlogen we weer richting huis :-(
    "Je kan niet alles hebben". Helemaal naar Ierland voor een band die ook vlakbij optreedt ;-)
    Maar dat was nog niet alles: want een paar weken voor ons vertrek (20 juni) kwam Louise met de mededeling dat The Who het concert in Amsterdam met een dag verplaatst was - in plaats van woensdag 1 juli werd het donderdag 2 juli - en dat gaf ons weer de mogelijkheid om ze ook in Amsterdam te gaan zien. Er waren nog kaarten beschikbaar voor de vloer, dus die dan maar gekocht.
    Nu konden we met gerust gevoel richting Ierland, met daarbij het idee dat we ons project "nieuwe vloer" een poosje met rust konden laten.
    Zaterdag 20 juni gingen van huis uit met de bus naar Centraal Station Rotterdam (helaas geen rechtstreekse vlucht naar Dublin vanaf Zestienhoven), vervolgens met de trein naar Schiphol. Ruim op tijd om rustig in te checken en al wat niet meer nodig is om netjes en veilig een vliegtuig in te komen. De vlucht ging redelijk volgens planning en zo rond twee uur (middag) waren we veilig geland en met de bagage in de hand klaar om richting Dublin te wandelen. Want dat is de laatste tijd toch een van die dingen we als "afwijking" proberen te doen: wandelend van vliegveld naar onze (tijdelijke) bestemming. Toen we bij de VVV vroegen hoe we lopend het vliegveld moesten verlaten, vonden ze het een beetje vreemd - maar vooral ver om lopend te doen - nou wij niet dus. En uiteindelijk viel het best mee, nog geen elf kilometer tot het hotel (bijna hartje centrum). Resultaat hiervan was dat we, nadat we ons hadden gemeld in het hotel en de spullen in de kamer lagen, direct richting de pub schuin tegenover gingen voor een pint Guinness (en wat eten).
    Daarna hadden we bijna drie volle dagen de tijd om de stad te verkennen voordat op dinsdagavond The Who zou aantreden in de 3Arena (nieuwe naam voor de O2Arena).

    Zondag hebben we een stadswandeling gemaakt of zoals de Ierse VVV dat noemt een Dublin Discovery Trail genaamd Story of Dublin. Deze wandeling ligt ten Zuiden van de Liffey, waar het 'oude' Dublin is ontstaan. Op deze route kom je langs een aantal markante gebouwen en plekken die de geschiedenis van Dublin 'gemaakt' hebben.
    
    Beetje cryptisch plaatje, maar in het echt wel leuk ;-)
    's-Middags zijn we in het National Museum of Archeology geweest waar onder andere een paar heel oude gemummificeerde veenlijken te zien zijn. Daarna terug naar de andere kant van de rivier om op zoek te gaan naar Guinness in een echte pub (dus zonder toeristen). Die hebben we gevonden ergens in de buurt van Blessington Street. Ze waren daar, behalve aan de Guinness, ook aan het biljarten en paardenrace's kijken. Het was daar gezellig en zeer gemoedelijk.
    
    Na de Guinness toch maar een hapje wezen eten, om 's-avonds in een iets meer muzikalere pub nog een afzakkertje te doen. Dat hebben dan maar in The Celt gedaan, die net om de hoek van ons hotel zat. En inderdaad live muziek en druk. Nadat we een mooi stekje hadden gevonden en er een Guinness bij hadden, was het goed toeven. En zelfs toen de band een kleine pauze nam, begonnen sommige bezoekers zelf maar liederen te gaan zingen. En dat deden ze vol overtuiging en zeker niet slecht. Een pub om te onthouden.

    Zondags zijn we zwervend richting het westen gelopen. Daarbij zijn we langs de Old Jameson Distillery gekomen (wel een blik binnen geworpen, maar geen rondleiding gedaan). We zijn wel in de St. Michan's Church geweest, waar wie alweer naar lijken hebben staan kijken. Die liggen daar 'gewoon open bloot' zonder dat het rottingsproces daar vat op heeft en dat is best bijzonder. Bovendien was de gids heel aardig, geestig en zeker niet doodsaai ;-)
    Vervolgens de rivier overgestoken om iets meer zuidelijk langs de Guinness brouwerij naar de Kilmainham Gaol te gaan bezichtingen en een rondleiding te doen. Zeer indrukwekkend en schrijnend in de geschiedenis van Ierland.
    Na de lunch kwamen we op weg naar St. Stephen Green langs de spiksplinternieuwe Teeling Distillery, die nog maar amper in gebruik was. Na St. Stephen Green wederom op zoek naar een niet allerdaagse pub. En deze keer een ander soort volkspub, eentje meer voor bankiers en managers. Statig en wat minder rommelig, maar ook leuk. En de Guinness smaakte daar ook goed. Na het avondeten zijn we een stukje naar het noordwesten gegaan, langs het Croke Park Stadium. Daar vinden de meeste grote popconcerten plaats en ook Hurling en Gaelic Football. Helaas mochten we geen blik in het stadion werpen, omdat er werkzaamheden waren. Daarna zijn we in een pub aan Summerhill beland.

    Dinsdag was het mooi weer, dus we dachten om een poging tot zwemmen te doen in het plaatsje Sandycove. Daar was een mooi klein strandje hadden we begrepen. Met de trein zou het ongeveer een half uurtje zijn. Dus wij op weg naar Connelly Station, wat dat was het dichtstbijzijnde treinstation op ongeveer tien minuten wandelen. Echter om de ingang te vinden had nogal wat voeten (en een omweg) in aarde. Na er bijna compleet rondom gelopen te zijn, kregen we hulp van een Dublinse die ons de ingang aanwees (en daar stond niks bij, dat het een station betrof). Maar eenmaal in Sandycove aangekomen, konden we een duik in de Ierse Zee doen, want voor echt zwemmen was het best fris (watertemperatuur was zo rond de 13 graden volgens de plaatselijke 'zwemmers'.

    Daarna nog in het James Joyce Tower & Museum geweest, waar je bovenop een mooi uitzicht heb over de kust en Sandycove.
    Tegen het einde van de middag terug naar Dublin, zwemspullen in het hotel gedropt. Op zoek naar een snelle hap, dat werd een pizza, om rustig aan richting de 3Arena te banjeren. Want daar was het optreden van The Who (en ook de oorzaak van de reis naar Ierland).
    De playlist van het optreden is te bekijken via deze link. Het optreden van de 'oude mannen' was dik in orde, al was het wel jammer dat de zittende Ieren slecht uit hun stoel kwamen (ook wij hadden zitplaatsen en werden door de Ieren weer terug in onze stoel gemaand). Maar hoe dan ook, het was zeker de reis naar Dublin waard !!!
















    Woensdag gingen weer een beetje echt op reis met de bus naar Bunclody. Vertrekpunt was wederom Station Connelly, maar nu wisten we wel hoe we er moesten komen en hoe laat (net na enen) de bus vertrok. Ruim op tijd waren we aanwezig om uit te zoeken waar de bushalte precies was. Kaartje vooraf kopen was niet mogelijk, maar dan kon gewoon bij de buschauffeur. De bus zat niet echt vol, om het zo maar te zeggen, al met al 4 passagiers. Na ongeveer twee uurtjes rijden, kwamen we op de overstapplaats Tullow. Vanaf daar werden we met een soort streekbus naar Bunclody gebracht. Onze B&B was ongeveer 500m lopen vanaf de bushalte/marktplein.

    De volgende morgen (donderdag 25 juni) werden we door Kevin van de B&B naar het startpunt van de Wicklow Way in Clonegal gebracht. Vanaf daar gingen we op pad naar Shillelagh, een klein dorpje in het zuiden van de County Wicklow. Op papier een niet zo moeilijke route van zo'n 20 kilometer en bij elke bocht een route-aanwijzer. Op één afslag na, en daar gingen we zonder erg 'gewoon' rechtdoor. Dat rechtdoor bleek een rondje te worden en na twee rondje viel eindelijk het kwartje dat we verkeerd aan het lopen waren. Snel de beschrijving en de kaart erbij. En jawel, we hadden niet rechtdoor, maar linksaf moeten gaan. Toen maar besloten om een alternatieve route te doen, om zodoende weer zo snel mogelijk op het 'rechte pad' te komen. Al met al toch een mooie wandeling die, door onze eigen fout, een dikke 5 kilometer meer was dan gepland.
    Dag twee van de wandeling wederom naar het begin van de route gebracht (dat scheelde toch weer zo'n 2 kilometer lopen). We gingen wederom met goed wandelweer op pad en liepen door een mooi, licht glooiend landschap richting Tinahely. Bijna halverwege was er een 'wereldberoemde' pub waar we een Guinness konden scoren, al moesten we daar wel even voor wachten (dat was niet zo erg want konden we mooi ons lunchpakket verorberen). Deze pub was in de weide omgeving bekend onder de naam 'the dying cow' en heet officieel Tallon's pub.
    Verder een berg dieren gezien, maar de meesten waren gewoon schapen en koeien. Echter ik heb toch nog een hert op de foto kunnen zetten (hoogtepuntje).

    Na zo'n 17 kilometer arriveerde we bij onze slaapplaats, ongeveer twee kilometer voor Tinahely. Vanuit het raam hadden we een mooi uitzicht op een heuvel met veel schaapjes (dus goed voor het slapen ;-).
    De volgende dag (3e) vertrokken we verder naar het noorden. Alleen deze keer geen dorpje in de buurt van het eindpunt 'Iron Bridge' een brug over de rivier Ow. Wederom mooi glooiend landschap en goed wandelweer. Weinig bebouwing, maar net over de helft (11 van de 21 kilometer) een mooi plekje gevonden om de lunch te nuttigen.
    Bijna zeshonderd meter 'geklommen' en ook weer 'gedaald' toen we bij de Iron Bridge aankwamen. Vervolgens een poosje wachten op onze B&B-eigenaar, die ons vanuit Aughrim kwam ophalen

     
    's-Morgens (dag 4) weer bij diezelfde brug afgezet om de weg te vervolgen naar Laragh. Het landschap werd van glooiend toch meer heuvelachtig en aan het eind van de dag hadden we meer als duizend hoogtemeters gemaakt (en ook laagtemeters). Net als de voorgaande dagen weinig bebouwing en mooie uitzichten. Een geweldig mooi landschap om doorheen te wandelen. Na ongeveer 12,5 kilometer een uitspanning om een hapje te doen. Daarna via een soort pad van planken (om de ondergrond te beschermen) door een drassige gebied gewandeld.
     
    Kort daarna waren we halverwege de Wicklow Way aangekomen.
    Via nog meer plankpadjes kwamen we lieverlee bij ons hoogste punt van de dag (ruim 600m). Waar ze een bergtop afgevlakt hadden ;-)
    Kort daarna zagen we Glendalough Upper Lake en een beetje verderop Glendalough Lower Lake.
    En na een mooie afdaling waren we na zo'n dikke 26 kilometer bij onze B&B in Laragh.

    De vijfde dag hadden we vooraf gekozen als rustdag omdat er in de omgeving van Glendalough (bij Laragh) best veel te zien en te doen zou zijn. En dat klopte wel (zie hieronder de foto's).
    Round Tower
    St. Kevin's Kitchen

    Grafsteen
    Glendalouch Upper Lake
    Round Tower
    Zwemmen in Glendalough Upper Lake
    Nog steeds lekker die Guinness !

    Poitín - maar dan legaal
    Na een dag goed rusten en bijtanken (eten en drinken) kwam er toch weer een dag van wandelen.
    De weg vervolgend van Laragh naar een parkeerplaats (ophaalservice) bij Enniskerry. Dit zou de langste dag worden, maar zeker niet de saaiste. De heuvels gingen steeds meer op bergen lijken (wel niet erg hoog, maar in Nederland hebben we ze niet). Al met al zo'n dikke dertig kilometer wandelen door een heel mooi gebeid is zeker geen straf. Enig minpuntje is wellicht dat er geen uitspanningen op de route liggen, maar dat is zeker bij mooi weer - en dat was het - geen probleem.
    Hoogste punt van de Wicklow Way (ongeveer 675m)
    Toch geen makkelijke taal dat Oud-Iers
    Soms moet je ergens overheen klimmen

    Mag je hier niet waterfietsen ?
    Is dat de zee ? ? ?
    Gedenksteen voor de "ontdekker" van de Wicklow Way
    Een stevige bries !
    Inderdaad de zee ! ! !

    Geen leeuwen en beren op ons pad, maar schapen.


    De laatste dag wandelde we ongeveer een halve marathon richting Dublin (al zag je de stad pas een kleine vijf kilometer voor het einde). Het is en blijft saai om te schrijven, maar weer geweldig wandelweer en een hele mooie natuur. Echter na zo'n zes uur wandelen zit het er op en zijn we in het  Marlaypark beland. En dan zit er een goeie wandelweek op in een geweldig Ierland. Wellicht voor herhaling vatbaar: lopend of op de fiets !
    De laatste 'berg' voor Dublin

    Een oude Romeinse weg ? ? ?






     Donderdag 2 juli 2015: vanaf de laatste B&B met de bus naar het vliegveld. En al duurde de busreis redelijk lang, het was wel een leuke reis. Niet met een toeristenbus, maar met een gewone bus de stad Dublin nog eenmaal bezichtigen (een stad om nog eens naar terug te gaan). Maar langer blijven was geen optie, zeker deze keer niet. Want 's-avonds moesten we op tijd in de ZiggoDome zijn, om als klapper van de vakantie de mannen van The Who nog een keer te zien en horen spelen. En dat vonden we allebei beter dan in Dublin, al had dat er misschien mee te maken dat we deze keer niet zaten te luisteren, maar stonden. Daardoor konden we lekker mee bewegen op de muziek. Voor degene die nog nieuwsgierig zijn naar de playlist (via deze link is die te zien).
    En zo kwam er een eind aan ons bezoek aan The Who en Ierland.

    zondag 14 juni 2015

    Aasee Triathlon Bocholt 2015


    De eerste echte halve triathlon sinds jaren en dan ook nog in het buitenland (Bocholt ligt ongeveer 10km vanaf de grens met Nederland). Maar dan is het verder wel echt Duitsland: ze spreken een toch behoorlijk onduidelijk "Nederlands" dialect en zijn pünktlich ;-), maar dit terzijde.

    Zaterdagmorgen, niet al te vroeg, spullen in de auto geladen: fietsen, helmen, schoenen, brillen, wetsuits en al wat nog meer belangrijk is voor een triathlon. Nog wat eten en muziek voor onderweg en tegen twaalven richting Duitsland. Ergens halverwege ons lunchpakketje op een parkeerplaats genuttigd. Tegen drieën arriveerde we in Bocholt en na wat gedoold te hebben door het stadje (wegens eenrichtingsverkeer) vonden we ons hotel voor de nacht. Deel van de spullen naar de kamer gebracht, fietsen mochten de nacht in de auto doorbrengen (lagen toch lekker ingepakt). Daarna rustig door het stadje gewandeld, koffie met lekkers genomen, om vervolgens langs de Aa naar de Aasee te lopen om onze startnummers alvast op te halen. Dat kon vanaf half zes en aangezien we iets te vroeg waren, hebben we eerst de watertemperatuur gecheckt (was dik in orde, ongeveer 20 graden). Het afhalen ging lekker vlot, al vonden we het wel een beetje vreemd om daarbij ook ons "finish T-shirt" al te ontvangen. Of zijn die Duitsers zo optimistisch dat ze weten dat wij dat wel even gaan volbrengen. Hoe dan ook, met onze spullen terug naar de stad om een lekker biertje te gaan drinken op een zonnig terrasje. En dat is gelukt ook, een grote (halve liter) Weizen. Daarna weer terug naar het hotel voor asperges (die daar op de menukaart stond), en die waren best lekker! Met ei, aardappeltjes en extra groente. Voldoende om een stuk op te sporten. Helaas bleek het niet mogelijk om 's-morgens vroeg te ontbijten, maar we kregen wel een klein lunchpakket op de kamer bezorgd om de dag mee te beginnen. We hadden wel uit voorzorg alvast wat (luxe) broodjes en kaas in Bocholt gekocht. So far, so good.

    De nacht verliep iets minder dan verwacht, de kamer was best warm ondanks open raam. Dat open raam bleek in de loop van de nacht ook nadelig te zijn, want de Duitse jeugd gaat niet vroeg naar bed in het weekend. Van tijd tot tijd werden we wakker van lallend uitgaanspubliek. Een tegenvaller dus, en daarbij ging de wekken best vroeg af (half zes). Ontbijt zonder koffie, maar wel met lekkere luxe broodjes. Daarna alles in de auto gestopt en op weg naar de start.

    De auto konden we redelijk makkelijk kwijt op een kleine vijf minuten wandelen van de startlocatie. Daar aangekomen kreeg Louise te maken met een niet zo leuke mededeling: haar helm was niet goed, en ze mocht zo niet meedoen, er zat een scheurtje in de binnenkant (waarschijnlijk vorig jaar ontstaan in het vliegtuig naar Canada). Hoe dan ook: stress!

    Hoe nu verder. Er zouden helmen te koop zijn in het finishgebied. Dus ik eerst mijn fiets in het parc ferme gezet, om vervolgens terug naar de auto te gaan voor extra geld. Echter toen ik het parc ferme uitkwam, geen Louise. Toch maar naar de auto, wellicht was ze daar ook al naar toe. Niet dus, toch maar mijn portemonnee opgezocht en weer terug richting parc ferme. Gelukkig, daar stond Louise nu wel. Direct op zoek naar de stand met helmen, en gevonden. Echter de eigenaar niet aanwezig, maar volgens de buurman zou die zo weer terug zijn. Louise intussen een paar helmen op haar hoofd gezet en een goede gevonden. Maar toen de eigenaar er was, vertelde die dat dit showmodellen waren en dus niet voor de verkoop (zucht). Louise uitgelegd wat het probleem was: zonder helm mocht ze niet meedoen. De beste man had nog wat helmen in zijn auto liggen die hij wel mocht verkopen. Na een minuut of vijf (leek best wel lang, want de starttijd kroop steeds dichterbij) kwam hij met een drietal helmen. Je raadt het wellicht al, geen van drieën paste. Waarschijnlijk had de beste man toch een beetje medelijden met Louise, want hij verkocht het passende model toch maar wel. En omdat er een klein krasje opzat voor maar € 50,-.

    Wij blij op weg naar parc ferme waar Louise nu wel werd doorgelaten. Vervolgens ons snel klaarmaken voor de start, spulletjes klaar leggen bij de fiets en wat er meer nodig is om zo makkelijk mogelijk de diverse onderdelen te kunnen starten. Maar toen kwam mijn stress-moment: waar is mijn chip (voor de tijdwaarneming)? Doos met spul nogmaals helemaal leeg, alles een voor een weer er terug in: geen chip. Dus er zat niets anders op dan dat ik weer in de auto ging kijken, want ik wist zeker dat ik hem bij mij had. Op een drafje weer naar de auto, maar geen chip. Weer terug, nu dus wel een goede warming-up gehad (doet die anders nooit). Dan maar zonder chip meedoen en niet in de uitslag komen, er zat niets anders op.

    Snel op weg naar het startpunt van het zwemmen, we hadden nog een paar minuten over. Daar aangekomen, was ik vergeten mijn startnummer aan mijn fiets te hangen. Wat nu? Dan maar onder mijn tri-suit stoppen, zodat ik er geen last van zou hebben met zwemmen. Vlak daarna klonk het startschot en kon de stress in prestatie omgezet gaan worden. Het was een mooi zwemparcours: eerst een kleine heen en weertje, dan even uit het water,
    vervolgens een grotere ronde en weer een keer uit het water, tot slot een nog iets grotere ronde om een stukje verderop bij een mooie opgang naar de fietsen te kunnen lopen. Ik had nog een paar zwemmers achter me weten te laten, want ik niet slecht vond gezien de ervaring in Bilzen.
     Bij de fiets aangekomen: rustig de voeten drooggemaakt, schoenen aan, helm op en oeps “mijn startnummer”, dat zat nog onder mijn tri-suit. Dus dat er vanonder geplukt en goed omgedaan. Maar toen, tot mijn verbazing, kwam er een strenge meneer van de jury op mij af en toonde heel fier een “gele kaart”. Want zo bleek bij thuiskomst: in Duitsland is het niet toegestaan om je startnummer om te hebben tijdens het zwemmen (maar dat vermoedde ik toen al).
    Ondanks dat incidentje toch lekker gefietst. Drie keer heen en weer (met wat zijwegen) over een geheel verkeersvrij gemaakte snelweg. Fietsen ging dan wel niet echt hard, vergeleken met de toppers, maar ontevreden was ik niet (gezien de voorgeschiedenis).

    Tot slot mijn favoriete onderdeel: het hardlopen. Dat ging dus goed over een parcours van 2,5 km, daarin twee verversingsposten (geweldig). Op het (bijna) einde van een rondje kreeg je een groen bandje om je arm geschoven, zodat je kon onthouden hoeveel rondjes je gelopen had. Na vijf uur en acht en dertig minuten kwam ik over de finishmat (maar geen registratie).
    Tijdens het lopen had ik Louise ingehaald en toen ik finishte moest ze nog twee ronden. En na ruim zes uur kwam Louise ook heel tevreden over de finish (lees haar verhaal op haar eigen blog).

    Na een groot glas bier (alcoholvrij), zijn we ons gaan omkleden en richting huis vertrokken. Onderweg wat wezen eten in Veenendaal, waarna Louise mij heeft gedropt in Utrecht. Want ik had nog een concert op het programma staan. Na een halve dag sporten heb ik de oren nog laten “vertroetelen” door Judas Priest.

    Al met al een memorabel uitje !
    http://www.aasee-triathlon.de/

    Nieuw leven inblazen ? ? ?

     De vraag is zal ik weer eens wat nieuw leven in deze blog gaan blazen ? Geen idee of er iemand is die dit leest, maar mocht het zo zijn: la...