Who, Ireland, Who

Vorig jaar, ergens in mei, kwam het heugelijk bericht dat The Who weer eens zou gaan optreden. Echter niet in Europa (dus ook niet in Nederland), maar alleen in het Verenigd Koningrijk en Ierland. Dus na enig overleg hebben Louise en ik toen maar besloten om eens een keertje naar Dublin te gaan (ook omdat Londen al uitverkocht was). Het optreden zou 23 november 2014 in de O2Arene zijn. Niet zo'n mooie tijd om echt vakantie te vieren, maar wel om een paar dagen Dublin te bezoeken. Dus nadat de kaartjes gekocht waren, hotel geregeld en vliegtickets geregeld.
Maar een paar weken voor het concert kreeg ik een mailtje dat het concert verplaats werd wegens "logistieke problemen". Naar wat later bleek, lag dat meer aan het concert wat "plots" in Abu Dhabi gegeven moest worden (een stuk lukratiever voor de heren, denken wij). Nu was de nieuwe datum kwa seizoen een stuk aantrekkelijker, namelijk dinsdag 23 juni, begin van de zomer. Nu kwamen de "logistieke problemen" voor ons om de hoek kijken. Hotel en vliegtuig omboeken. Hotel kon gratis geannuleerd worden, maar de nieuwe datum was iets minder goedkoop (begin hoogseizoen), maar vooruit dat is begrijpelijk. De vliegtickets omzetten was heel makkelijk, maar niet zo goedkoop als eerst leek. Maar ja, je wil ergens naar toe, dus er zat niks anders op.
Nu we begin van de zomer zouden gaan, hebben we direct besloten om er iets meer vakantie van te maken. Na enig zoekwerk een mooie wandeltocht gevonden, niet zover van Dublin, in de Wicklow Mountains. Dit kon in diverse varianten geregeld door Hillwalk Tours met bagagevervoer en B&B's. Wij hebben er voor gekozen om de zogenaamde "Challenging Hiking Tour" te doen. We zouden gaan lopen van Bunclody richting Dublin in 6 loopdagen en 1 rustdag, van Zuid naar Noord.
Nadat alles in kannen en kruiken was, kwam het bericht dat The Who ook naar Nederland zou komen, en wel op woensdag 1 juli (onze laatste wandeldag in Ierland), donderdag 2 juli vlogen we weer richting huis :-(
"Je kan niet alles hebben". Helemaal naar Ierland voor een band die ook vlakbij optreedt ;-)
Maar dat was nog niet alles: want een paar weken voor ons vertrek (20 juni) kwam Louise met de mededeling dat The Who het concert in Amsterdam met een dag verplaatst was - in plaats van woensdag 1 juli werd het donderdag 2 juli - en dat gaf ons weer de mogelijkheid om ze ook in Amsterdam te gaan zien. Er waren nog kaarten beschikbaar voor de vloer, dus die dan maar gekocht.
Nu konden we met gerust gevoel richting Ierland, met daarbij het idee dat we ons project "nieuwe vloer" een poosje met rust konden laten.

Zaterdag 20 juni gingen van huis uit met de bus naar Centraal Station Rotterdam (helaas geen rechtstreekse vlucht naar Dublin vanaf Zestienhoven), vervolgens met de trein naar Schiphol. Ruim op tijd om rustig in te checken en al wat niet meer nodig is om netjes en veilig een vliegtuig in te komen. De vlucht ging redelijk volgens planning en zo rond twee uur (middag) waren we veilig geland en met de bagage in de hand klaar om richting Dublin te wandelen. Want dat is de laatste tijd toch een van die dingen we als "afwijking" proberen te doen: wandelend van vliegveld naar onze (tijdelijke) bestemming. Toen we bij de VVV vroegen hoe we lopend het vliegveld moesten verlaten, vonden ze het een beetje vreemd - maar vooral ver om lopend te doen - nou wij niet dus. En uiteindelijk viel het best mee, nog geen elf kilometer tot het hotel (bijna hartje centrum). Resultaat hiervan was dat we, nadat we ons hadden gemeld in het hotel en de spullen in de kamer lagen, direct richting de pub schuin tegenover gingen voor een pint Guinness (en wat eten).
Daarna hadden we bijna drie volle dagen de tijd om de stad te verkennen voordat op dinsdagavond The Who zou aantreden in de 3Arena (nieuwe naam voor de O2Arena).

Zondag hebben we een stadswandeling gemaakt of zoals de Ierse VVV dat noemt een Dublin Discovery Trail genaamd Story of Dublin. Deze wandeling ligt ten Zuiden van de Liffey, waar het 'oude' Dublin is ontstaan. Op deze route kom je langs een aantal markante gebouwen en plekken die de geschiedenis van Dublin 'gemaakt' hebben.


Beetje cryptisch plaatje, maar in het echt wel leuk ;-)

's-Middags zijn we in het National Museum of Archeology geweest waar onder andere een paar heel oude gemummificeerde veenlijken te zien zijn. Daarna terug naar de andere kant van de rivier om op zoek te gaan naar Guinness in een echte pub (dus zonder toeristen). Die hebben we gevonden ergens in de buurt van Blessington Street. Ze waren daar, behalve aan de Guinness, ook aan het biljarten en paardenrace's kijken. Het was daar gezellig en zeer gemoedelijk.



Na de Guinness toch maar een hapje wezen eten, om 's-avonds in een iets meer muzikalere pub nog een afzakkertje te doen. Dat hebben dan maar in The Celt gedaan, die net om de hoek van ons hotel zat. En inderdaad live muziek en druk. Nadat we een mooi stekje hadden gevonden en er een Guinness bij hadden, was het goed toeven. En zelfs toen de band een kleine pauze nam, begonnen sommige bezoekers zelf maar liederen te gaan zingen. En dat deden ze vol overtuiging en zeker niet slecht. Een pub om te onthouden.

Zondags zijn we zwervend richting het westen gelopen. Daarbij zijn we langs de Old Jameson Distillery gekomen (wel een blik binnen geworpen, maar geen rondleiding gedaan). We zijn wel in de St. Michan's Church geweest, waar wie alweer naar lijken hebben staan kijken. Die liggen daar 'gewoon open bloot' zonder dat het rottingsproces daar vat op heeft en dat is best bijzonder. Bovendien was de gids heel aardig, geestig en zeker niet doodsaai ;-)
Vervolgens de rivier overgestoken om iets meer zuidelijk langs de Guinness brouwerij naar de Kilmainham Gaol te gaan bezichtingen en een rondleiding te doen. Zeer indrukwekkend en schrijnend in de geschiedenis van Ierland.
Na de lunch kwamen we op weg naar St. Stephen Green langs de spiksplinternieuwe Teeling Distillery, die nog maar amper in gebruik was. Na St. Stephen Green wederom op zoek naar een niet allerdaagse pub. En deze keer een ander soort volkspub, eentje meer voor bankiers en managers. Statig en wat minder rommelig, maar ook leuk. En de Guinness smaakte daar ook goed. Na het avondeten zijn we een stukje naar het noordwesten gegaan, langs het Croke Park Stadium. Daar vinden de meeste grote popconcerten plaats en ook Hurling en Gaelic Football. Helaas mochten we geen blik in het stadion werpen, omdat er werkzaamheden waren. Daarna zijn we in een pub aan Summerhill beland.

Dinsdag was het mooi weer, dus we dachten om een poging tot zwemmen te doen in het plaatsje Sandycove. Daar was een mooi klein strandje hadden we begrepen. Met de trein zou het ongeveer een half uurtje zijn. Dus wij op weg naar Connelly Station, wat dat was het dichtstbijzijnde treinstation op ongeveer tien minuten wandelen. Echter om de ingang te vinden had nogal wat voeten (en een omweg) in aarde. Na er bijna compleet rondom gelopen te zijn, kregen we hulp van een Dublinse die ons de ingang aanwees (en daar stond niks bij, dat het een station betrof). Maar eenmaal in Sandycove aangekomen, konden we een duik in de Ierse Zee doen, want voor echt zwemmen was het best fris (watertemperatuur was zo rond de 13 graden volgens de plaatselijke 'zwemmers'.

Daarna nog in het James Joyce Tower & Museum geweest, waar je bovenop een mooi uitzicht heb over de kust en Sandycove.
Tegen het einde van de middag terug naar Dublin, zwemspullen in het hotel gedropt. Op zoek naar een snelle hap, dat werd een pizza, om rustig aan richting de 3Arena te banjeren. Want daar was het optreden van The Who (en ook de oorzaak van de reis naar Ierland).
De playlist van het optreden is te bekijken via deze link. Het optreden van de 'oude mannen' was dik in orde, al was het wel jammer dat de zittende Ieren slecht uit hun stoel kwamen (ook wij hadden zitplaatsen en werden door de Ieren weer terug in onze stoel gemaand). Maar hoe dan ook, het was zeker de reis naar Dublin waard !!!

Woensdag gingen weer een beetje echt op reis met de bus naar Bunclody. Vertrekpunt was wederom Station Connelly, maar nu wisten we wel hoe we er moesten komen en hoe laat (net na enen) de bus vertrok. Ruim op tijd waren we aanwezig om uit te zoeken waar de bushalte precies was. Kaartje vooraf kopen was niet mogelijk, maar dan kon gewoon bij de buschauffeur. De bus zat niet echt vol, om het zo maar te zeggen, al met al 4 passagiers. Na ongeveer twee uurtjes rijden, kwamen we op de overstapplaats Tullow. Vanaf daar werden we met een soort streekbus naar Bunclody gebracht. Onze B&B was ongeveer 500m lopen vanaf de bushalte/marktplein.

De volgende morgen (donderdag 25 juni) werden we door Kevin van de B&B naar het startpunt van de Wicklow Way in Clonegal gebracht. Vanaf daar gingen we op pad naar Shillelagh, een klein dorpje in het zuiden van de County Wicklow. Op papier een niet zo moeilijke route van zo'n 20 kilometer en bij elke bocht een route-aanwijzer. Op één afslag na, en daar gingen we zonder erg 'gewoon' rechtdoor. Dat rechtdoor bleek een rondje te worden en na twee rondje viel eindelijk het kwartje dat we verkeerd aan het lopen waren. Snel de beschrijving en de kaart erbij. En jawel, we hadden niet rechtdoor, maar linksaf moeten gaan. Toen maar besloten om een alternatieve route te doen, om zodoende weer zo snel mogelijk op het 'rechte pad' te komen. Al met al toch een mooie wandeling die, door onze eigen fout, een dikke 5 kilometer meer was dan gepland.

Dag twee van de wandeling wederom naar het begin van de route gebracht (dat scheelde toch weer zo'n 2 kilometer lopen). We gingen wederom met goed wandelweer op pad en liepen door een mooi, licht glooiend landschap richting Tinahely. Bijna halverwege was er een 'wereldberoemde' pub waar we een Guinness konden scoren, al moesten we daar wel even voor wachten (dat was niet zo erg want konden we mooi ons lunchpakket verorberen). Deze pub was in de weide omgeving bekend onder de naam 'the dying cow' en heet officieel Tallon's pub.

Verder een berg dieren gezien, maar de meesten waren gewoon schapen en koeien. Echter ik heb toch nog een hert op de foto kunnen zetten (hoogtepuntje).

Na zo'n 17 kilometer arriveerde we bij onze slaapplaats, ongeveer twee kilometer voor Tinahely. Vanuit het raam hadden we een mooi uitzicht op een heuvel met veel schaapjes (dus goed voor het slapen ;-).

De volgende dag (3e) vertrokken we verder naar het noorden. Alleen deze keer geen dorpje in de buurt van het eindpunt 'Iron Bridge' een brug over de rivier Ow. Wederom mooi glooiend landschap en goed wandelweer. Weinig bebouwing, maar net over de helft (11 van de 21 kilometer) een mooi plekje gevonden om de lunch te nuttigen.

Bijna zeshonderd meter 'geklommen' en ook weer 'gedaald' toen we bij de Iron Bridge aankwamen. Vervolgens een poosje wachten op onze B&B-eigenaar, die ons vanuit Aughrim kwam ophalen

 

's-Morgens (dag 4) weer bij diezelfde brug afgezet om de weg te vervolgen naar Laragh. Het landschap werd van glooiend toch meer heuvelachtig en aan het eind van de dag hadden we meer als duizend hoogtemeters gemaakt (en ook laagtemeters). Net als de voorgaande dagen weinig bebouwing en mooie uitzichten. Een geweldig mooi landschap om doorheen te wandelen. Na ongeveer 12,5 kilometer een uitspanning om een hapje te doen. Daarna via een soort pad van planken (om de ondergrond te beschermen) door een drassige gebied gewandeld.

 

Kort daarna waren we halverwege de Wicklow Way aangekomen.

Via nog meer plankpadjes kwamen we lieverlee bij ons hoogste punt van de dag (ruim 600m). Waar ze een bergtop afgevlakt hadden ;-)

Kort daarna zagen we Glendalough Upper Lake en een beetje verderop Glendalough Lower Lake.

En na een mooie afdaling waren we na zo'n dikke 26 kilometer bij onze B&B in Laragh.

De vijfde dag hadden we vooraf gekozen als rustdag omdat er in de omgeving van Glendalough (bij Laragh) best veel te zien en te doen zou zijn. En dat klopte wel (zie hieronder de foto's).

Round Tower

St. Kevin's Kitchen

Grafsteen

Glendalouch Upper Lake

Round Tower

Zwemmen in Glendalough Upper Lake

Nog steeds lekker die Guinness !

Poitín - maar dan legaal

Na een dag goed rusten en bijtanken (eten en drinken) kwam er toch weer een dag van wandelen.
De weg vervolgend van Laragh naar een parkeerplaats (ophaalservice) bij Enniskerry. Dit zou de langste dag worden, maar zeker niet de saaiste. De heuvels gingen steeds meer op bergen lijken (wel niet erg hoog, maar in Nederland hebben we ze niet). Al met al zo'n dikke dertig kilometer wandelen door een heel mooi gebeid is zeker geen straf. Enig minpuntje is wellicht dat er geen uitspanningen op de route liggen, maar dat is zeker bij mooi weer - en dat was het - geen probleem.

Hoogste punt van de Wicklow Way (ongeveer 675m)

Toch geen makkelijke taal dat Oud-Iers

Soms moet je ergens overheen klimmen

Mag je hier niet waterfietsen ?

Is dat de zee ? ? ?

Gedenksteen voor de "ontdekker" van de Wicklow Way

Een stevige bries !

Inderdaad de zee ! ! !

Geen leeuwen en beren op ons pad, maar schapen.

De laatste dag wandelde we ongeveer een halve marathon richting Dublin (al zag je de stad pas een kleine vijf kilometer voor het einde). Het is en blijft saai om te schrijven, maar weer geweldig wandelweer en een hele mooie natuur. Echter na zo'n zes uur wandelen zit het er op en zijn we in het  Marlaypark beland. En dan zit er een goeie wandelweek op in een geweldig Ierland. Wellicht voor herhaling vatbaar: lopend of op de fiets !

De laatste 'berg' voor Dublin

Een oude Romeinse weg ? ? ?

 Donderdag 2 juli 2015: vanaf de laatste B&B met de bus naar het vliegveld. En al duurde de busreis redelijk lang, het was wel een leuke reis. Niet met een toeristenbus, maar met een gewone bus de stad Dublin nog eenmaal bezichtigen (een stad om nog eens naar terug te gaan). Maar langer blijven was geen optie, zeker deze keer niet. Want 's-avonds moesten we op tijd in de ZiggoDome zijn, om als klapper van de vakantie de mannen van The Who nog een keer te zien en horen spelen. En dat vonden we allebei beter dan in Dublin, al had dat er misschien mee te maken dat we deze keer niet zaten te luisteren, maar stonden. Daardoor konden we lekker mee bewegen op de muziek. Voor degene die nog nieuwsgierig zijn naar de playlist (via deze link is die te zien).
En zo kwam er een eind aan ons bezoek aan The Who en Ierland.