De eerste echte halve triathlon sinds jaren en dan ook nog in het buitenland (Bocholt ligt ongeveer 10km vanaf de grens met Nederland). Maar dan is het verder wel echt Duitsland: ze spreken een toch behoorlijk onduidelijk "Nederlands" dialect en zijn pünktlich ;-), maar dit terzijde.
Zaterdagmorgen, niet al te vroeg, spullen in de auto geladen: fietsen, helmen, schoenen, brillen, wetsuits en al wat nog meer belangrijk is voor een triathlon. Nog wat eten en muziek voor onderweg en tegen twaalven richting Duitsland. Ergens halverwege ons lunchpakketje op een parkeerplaats genuttigd. Tegen drieën arriveerde we in Bocholt en na wat gedoold te hebben door het stadje (wegens eenrichtingsverkeer) vonden we ons hotel voor de nacht. Deel van de spullen naar de kamer gebracht, fietsen mochten de nacht in de auto doorbrengen (lagen toch lekker ingepakt). Daarna rustig door het stadje gewandeld, koffie met lekkers genomen, om vervolgens langs de Aa naar de Aasee te lopen om onze startnummers alvast op te halen. Dat kon vanaf half zes en aangezien we iets te vroeg waren, hebben we eerst de watertemperatuur gecheckt (was dik in orde, ongeveer 20 graden). Het afhalen ging lekker vlot, al vonden we het wel een beetje vreemd om daarbij ook ons "finish T-shirt" al te ontvangen. Of zijn die Duitsers zo optimistisch dat ze weten dat wij dat wel even gaan volbrengen. Hoe dan ook, met onze spullen terug naar de stad om een lekker biertje te gaan drinken op een zonnig terrasje. En dat is gelukt ook, een grote (halve liter) Weizen. Daarna weer terug naar het hotel voor asperges (die daar op de menukaart stond), en die waren best lekker! Met ei, aardappeltjes en extra groente. Voldoende om een stuk op te sporten. Helaas bleek het niet mogelijk om 's-morgens vroeg te ontbijten, maar we kregen wel een klein lunchpakket op de kamer bezorgd om de dag mee te beginnen. We hadden wel uit voorzorg alvast wat (luxe) broodjes en kaas in Bocholt gekocht. So far, so good.
De nacht verliep iets minder dan verwacht, de kamer was best warm ondanks open raam. Dat open raam bleek in de loop van de nacht ook nadelig te zijn, want de Duitse jeugd gaat niet vroeg naar bed in het weekend. Van tijd tot tijd werden we wakker van lallend uitgaanspubliek. Een tegenvaller dus, en daarbij ging de wekken best vroeg af (half zes). Ontbijt zonder koffie, maar wel met lekkere luxe broodjes. Daarna alles in de auto gestopt en op weg naar de start.
De auto konden we redelijk makkelijk kwijt op een kleine vijf minuten wandelen van de startlocatie. Daar aangekomen kreeg Louise te maken met een niet zo leuke mededeling: haar helm was niet goed, en ze mocht zo niet meedoen, er zat een scheurtje in de binnenkant (waarschijnlijk vorig jaar ontstaan in het vliegtuig naar Canada). Hoe dan ook: stress!
Hoe nu verder. Er zouden helmen te koop zijn in het finishgebied. Dus ik eerst mijn fiets in het parc ferme gezet, om vervolgens terug naar de auto te gaan voor extra geld. Echter toen ik het parc ferme uitkwam, geen Louise. Toch maar naar de auto, wellicht was ze daar ook al naar toe. Niet dus, toch maar mijn portemonnee opgezocht en weer terug richting parc ferme. Gelukkig, daar stond Louise nu wel. Direct op zoek naar de stand met helmen, en gevonden. Echter de eigenaar niet aanwezig, maar volgens de buurman zou die zo weer terug zijn. Louise intussen een paar helmen op haar hoofd gezet en een goede gevonden. Maar toen de eigenaar er was, vertelde die dat dit showmodellen waren en dus niet voor de verkoop (zucht). Louise uitgelegd wat het probleem was: zonder helm mocht ze niet meedoen. De beste man had nog wat helmen in zijn auto liggen die hij wel mocht verkopen. Na een minuut of vijf (leek best wel lang, want de starttijd kroop steeds dichterbij) kwam hij met een drietal helmen. Je raadt het wellicht al, geen van drieën paste. Waarschijnlijk had de beste man toch een beetje medelijden met Louise, want hij verkocht het passende model toch maar wel. En omdat er een klein krasje opzat voor maar € 50,-.
Wij blij op weg naar parc ferme waar Louise nu wel werd doorgelaten. Vervolgens ons snel klaarmaken voor de start, spulletjes klaar leggen bij de fiets en wat er meer nodig is om zo makkelijk mogelijk de diverse onderdelen te kunnen starten. Maar toen kwam mijn stress-moment: waar is mijn chip (voor de tijdwaarneming)? Doos met spul nogmaals helemaal leeg, alles een voor een weer er terug in: geen chip. Dus er zat niets anders op dan dat ik weer in de auto ging kijken, want ik wist zeker dat ik hem bij mij had. Op een drafje weer naar de auto, maar geen chip. Weer terug, nu dus wel een goede warming-up gehad (doet die anders nooit). Dan maar zonder chip meedoen en niet in de uitslag komen, er zat niets anders op.
Snel op weg naar het startpunt van het zwemmen, we hadden nog een paar minuten over. Daar aangekomen, was ik vergeten mijn startnummer aan mijn fiets te hangen. Wat nu? Dan maar onder mijn tri-suit stoppen, zodat ik er geen last van zou hebben met zwemmen. Vlak daarna klonk het startschot en kon de stress in prestatie omgezet gaan worden. Het was een mooi zwemparcours: eerst een kleine heen en weertje, dan even uit het water,
Tot slot mijn favoriete onderdeel: het hardlopen. Dat ging dus goed over een parcours van 2,5 km, daarin twee verversingsposten (geweldig). Op het (bijna) einde van een rondje kreeg je een groen bandje om je arm geschoven, zodat je kon onthouden hoeveel rondjes je gelopen had. Na vijf uur en acht en dertig minuten kwam ik over de finishmat (maar geen registratie).
Na een groot glas bier (alcoholvrij), zijn we ons gaan omkleden en richting huis vertrokken. Onderweg wat wezen eten in Veenendaal, waarna Louise mij heeft gedropt in Utrecht. Want ik had nog een concert op het programma staan. Na een halve dag sporten heb ik de oren nog laten “vertroetelen” door Judas Priest.
Al met al een memorabel uitje !
http://www.aasee-triathlon.de/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten