Nieuw leven inblazen ? ? ?

 De vraag is zal ik weer eens wat nieuw leven in deze blog gaan blazen ?

Geen idee of er iemand is die dit leest, maar mocht het zo zijn: laat het weten !
Dan ga ik wederom van tijd tot tijd iets posten.
Wellicht dus tot later (of straks al).

Zondag 8 april 2018

hoop ik voor de 30e keer

op de Coolsingel te finishen!

Dus mocht je mij voorbij zien komen:

Aanmoedigen mag !

IRONMAN OORKONDE

Ik heb van Louise een heel mooie oorkonde mogen ontvangen.

 En we hebben er nu ook een waar we beide opstaan :-)

Ironman loopt langs de IJzer

Onder begeleiding van mijn coach op weg naar Ieper

Al een paar jaar loop ik de In Flanders Field Marathon, echter deze keer was die wel behoorlijk kort op de Ironman van Kopenhagen. Maar ik had mezelf na de eerste keer in 2014 voorgenomen om in ieder geval deze marathon tot en met 2018 te lopen (dus precies honderd jaar na de oorlogsjaren van WO1). De marathon loopt deels langs de frontlijn van de Eerste Wereldoorlog (1914-1918). De frontlijn toen liep van Nieuwpoort (België) tot Basel (Zwitserland).
De In Flanders Field Marathon loopt vanaf Nieuwpoort via Diksmuide naar Ieper. Het is een kleine marathon (gemeten naar het aantal deelnemers - maximaal 750) met zo'n 400 finishers.

We (Louise en ik) vertrokken zaterdagmorgen rond tien uur richting Nieuwpoort. Gelukkig was het vrij rustig op de route en na ruim twee en een half uur arriveerden we bij de visafslag van Nieuwpoort. Daar zat het inschrijfbureau aan een tafeltje in een hal van de visafslag. Helaas kon de meneer die mij hielp niet direct mijn envelop (met startnummer) vinden. Eerst dacht ik dat dat wellicht kwam omdat ik nog niet betaald had, maar na inschakeling van de mevrouw die net daarvoor een andere loopster aan het helpen was, werd de juiste envelop wel gevonden. Overigens was mijn startnummer al wel bekend en was verder alles in orde. Vervolgens kreeg Louise haar t-shirt als 'bewijs' dat zij mee mocht fietsen vanaf Diksmuide. Daarna hebben op een bankje voor de visafslag lekker in het zonnetje onze lunch genuttigd. Na de lunch hebben de 'O Solo Mio' op de optie: "zoek de korste route" gezet naar onze overnachtingsplek in Ieper. Als gevolg daarvan zijn we via hele kleine wegjes naar Ieper gereden, wel korter maar duidelijk niet sneller, maar wel leuker.
Deze keer was onze overnachtingsplek een gewoon woonhuis, waarvan de eigenaar om het andere weekend niet thuis is. Zodoende hadden bijna het hele huis tot onze beschikking. Er was nog wel een andere gast, maar ook die (zweedse dame) liep de marathon. Gelukkig konden we daardoor de hele mooie 20e etappe van de Vuelta bekijken. Na de etappe (die door onze favoriet Alberto Contador werd gewonnen) is Louise nog een rondje wezen rennen. 's Avonds zijn we wezen eten in restaurant De Ruyffelaer, dat smaakte uitstekend en de borden waren ook heel mooi opgemaakt. Daarnaast hadden ze ook een eigen bier en dat was zo lekker dat we ook een paar flesjes (6) voor thuis hebben gekocht.

Na een goede nachtrust liep de wekker om kwart over zes weer af. Gelukkig had ik net als bij de Ironman mijn ontbijt (yoghurt met muesli) al klaargezet. Dus ik hoefde alleen maar koffie te zetten voor drie personen (voor de andere gast, Louise en mezelf). Na het ontbijt heeft Louise ons met de auto naar het station van Ieper gebracht, want vanaf daar ging de pendelbus naar Nieuwpoort. We waren mooi op tijd en de bus vertrok zo net voor achten. Een klein uurtje later waren we in Nieuwpoort. In de visafslag kon je omkleden in de kantine en je verder gereed maken voor de start.


Daar mijn loopspullen aangedaan en mijn startnummer met de naam van een gesneuvelde soldaat (Ralph Chalmers) omgedaan. Nog een banaan gegeten en wat gedribbeld tot net voor tien uur.
Vlak voor de start werd het gedicht In Flanders Fields voorgelezen en daarna konden naar de startstreep.
Om tien uur werden we weggeschoten en ging ik met de ballonnen van de pacer voor 3:45 in het zicht op pad. Via het sluizencomplex liepen we Nieuwpoort uit en ging ik de eerste kilometer nog in het spoor van de pacer. Maar omdat die groep wel erg groot en een beetje chaotisch liep, ben ik er toch maar een stukje voor gaan lopen. De eerste acht kilometers liepen nog niet langs de IJzer (want een marathon moet toch 42,195km lang zijn). Dus gingen die door het polderlandschap van Nieuwpoort. De eerste vijf gingen onder redelijk goede omstandigheden, flauw zonnetje en een beetje tegenwind. Ik kwam door net boven de 25 minuten. Zo rond de zesde kilometer heb ik even moeten stoppen voor een kleine sanitaire ontspanning, maar het tempo bleef wel zo rond de vijf minuten per kilometer hangen. Net na de achtste kilometer tot net voorbij de negende kilometer liepen een stukje over de IJzerdijk langs het gehuchtje Schoorbakke. Daarna weer de 'polder' in richting Stuivekenskerke (12km-punt). Ik kwam daar om elf uur doorheen, dus na een uur lopen. Ruim 500 meter later liep de route verder langs de IJzer (tot de Knokkebrug). Het vijftien kilometerpunt passeerde ik na vijf kwartier, dus liep toen nog steeds zo'n 12km/u. Na 16,5 km liepen we langs de Dodengang, daar was Louise tijdens mijn rennen op bezoek geweest. Gelukkig was ze daar al vertrokken toen ik daar voorbij liep, want volgens plan zou ze in Diksmuide, na 18,5km bij de IJzertoren, staan om mij verder met de fiets te begeleiden (dat mag van de organisatie als je dit van te voren heb aangemeld en daarvoor het speciale t-shirt hebt aangeschaft). Na ongeveer anderhalf uur lopen kwam ik daar dus aan en Louise stond al klaar om verder met mij op te fietsen. De resterende kilometers langs de IJzer tot de Knokkebrug met Louise op de fiets aan mijn zijde gingen nog steeds goed, al werd het door de aantrekkende wind wel wat zwaarder.
Halverwege kwam ik door in 1:45:40 en het 25km-punt (net voor de Knokkebrug) passeerde ik in 2:05:20. Vanaf de Knokkebrug liep het parcours langs de Ieperlee tot de stadsgrens van Ieper. Rond de 27e kilometer moest ik nog een keertje plassen, waarna de snelheid behoorlijk terugliep. Vanaf  daar tot ongeveer de 35e kilometer was de het tempo ongeveer 5:40 per km. Ik kreeg voor mijn gevoel een beetje hongerklop, maar gelukkig kon Louise me stukjes Zeeuwse energiereep (bolus) voeren.
Gelukkig ging het daarna weer een beetje sneller, wellicht rook ik ook de finish. Maar vooral de morele steun van mijn coach en begeleider (Louise) hielp me over het dooie punt heen. De laatste kilometers ging het tempo omhoog naar ongeveer 5:20 per km. Het einde van de Ieperlee lag net na de 40 km(doorkomsttijd 3 uur 28 min). Het laatste stuk was langs de Kasteelgracht en vlak voor de finish nog even onder de Menenpoort door. En dat is toch elke keer weer een kippenvelmoment.

Onder de Menenpoort

De laatste meters door de stad om te finishen op de Grote Markt in (officieel) 3:40:32 als nummer 129 (van de 412 finishers).
Daarbij ben ik deze keer ook nog als Belg opgenomen in de uitslag en als M55 in plaats van M60.

Uiteindelijk ben ik daat heel tevreden over, want wellicht is het toch best wel snel om drie weken na de Ironman alweer een marathon te lopen.

Mijn eerste kwart als Ironman

Binnenmaas Triathlon

Klaar voor de start ! Foto: Hans Blom

 Afgelopen zaterdag (2 september) stond de jaarlijkse Triathlon van Binnenmaas voor de 32ste keer op het programma. Ik doe daar al vanaf het begin aan mee (een enkele keer uitgezonderd, maar al zeker 25 keer), dus kon ook deze niet verstek laten gaan. En zeker niet als Ironman 😊

Na de Ironman heb ik niet al te veel gedaan. Niet meer gezwommen en ook niet op de racefiets gezeten. Ben alleen een paar keer bij de atletiekvereniging wezen lopen, maar niet voluit.

Daardoor was deze keer de grote vraag: hoe zou ik de Ironman verteerd hebben?

Eerlijk gezegd viel het niet tegen.

Het weer was goed, niet te warm en niet te koud. Zonnetje bij de start van het zwemmen, watertemperatuur ongeveer 20 graden. Dus heb ik 'stoer' zonder wetsuit gezwommen. Ik denk niet dat ik met wetsuit veel sneller ben, maar het voordeel van zonder is dat ik me dan niet uit dat pak hoef te wurmen. Ben achteraan gestart en een beetje de rustige route gekozen. Helaas zijn er toch altijd wat zwemmers die een beetje minder koersvast zijn en plots over je heen willen zwemmen. Daar heb ik weinig of geen last van gehad, maar ze waren er wel weer begreep ik van andere deelnemers. Tijdens het zwemmen trok de wind wel wat aan, waardoor de golven ietsje hoger werden. Vergeleken met de vorige keer was ik nu elf seconden langzamer (25:20 om 25:09), dus dat mag geen naam hebben. Echter de wissel kostte me nu bijna een minuut extra (4:21 om 3:37). Wellicht kwam dat omdat tijdens het zwemmen een beetje nattigheid naar beneden kwam waardoor ik wat langer nodig had om mijn voeten droog te wrijven😜

Tijdens het fietsen ging het parcours over twee ronden bekend terrein. De omstandigheden waren oké, droog en niet al te veel wind. En enkele keer was er wat verkeer, waardoor het een beetje voorzichtiger moest. De 'ergste' opdoffer kreeg ik net na het ingaan van de tweede ronde toen ik werd ingehaald door een zeventigplusser (Aart van den Breevaart Bravenboer - gelukkig heb ik hem weer bij het lopen kunnen voorbij steken). Mijn benen hadden merkbaar nog wat moeite hadden met de pedalen, de kuiten stribbelde wel een beetje tegen. Desalniettemin was ik zelfs tien seconden sneller dan vorig jaar (1:18:26 om 1:18:36). Dus ook daar geen echt verschil.

Op naar de tweede fietsronde.

Foto: Laura Bal

Ook de tweede wissel was weer trager dan het jaar ervoor (3:25 om 2:46), dus ik voelde de bui al een beetje hangen. Ook de beginmeters van het lopen waren niet erg goed. Mijn linkervoet had besloten om nog even een dutje te doen en die werd pas bij het keerpunt (van de vier heen-en-weertjes) wakker. Vervolgens ging het redelijk gestaag en heb ik weer een aantal atleten kunnen inhalen. Maar ik was niet sneller dan vorig jaar (46:58 om 45:56), dus bijna één minuut langzamer. Daardoor was de eindtijd ruim twee minuten trager (2:38:28 om 2:26:03) dan in 2016. 

Wel was ik in de klassering twee plekken naar voren geschoven. Deze keer ben ik als 106e geëindigd van de 170 finishers. Vorig jaar was dat plek 108 (van de 181).

Al met al lijkt het erop dat de Ironman geen negatieve invloed heeft gehad op de uitslag en de tijd. Maar de benen voelden toch anders dan normaal, die waren toch iets gevoeliger dan anders. En al dat extra trainen van de afgelopen maanden is ook niet terug te zien in het resultaat. Mijn herstel is onderweg, maar nog niet voltooid!

Zondag 10 september om een uur of twee 's middags weet ik meer 😌

Ik hou jullie op de hoogte, dus wordt vervolgd !

Overigens, hoe het met Louise is vergaan kan je lezen op haar blog.


PS
Wederom excuses voor de wat 'vreemde' opmaak, ik had het ook liever anders gezien, maar "Blogge.com" denk daar dus anders over 😡

The Week After

En dan ben je Ironman, maar hoe verder ?

Ga je dus op zondagavond na bier en chips naar bed als Ironman, maar ook de dag daarop komt de zon weer gewoon op.
En wat doe je dan?
Niet zoveel anders dan anders, wakker worden (niet al te vroeg) en dan koffie en ontbijt. Daarna toch maar weer eens kijken of alles het nog een beetje doet. Dat blijkt dus best mee te vallen (in verhouding tot de inspanning).
Daaruit voortvloeiend dan toch maar eens al de 'zooi' die tijdens de Ironman gebruikt is en/of in een van de zakken heeft gezeten aan de buitenlucht blootstellen. Want een en ander heeft toch wel een ander geurtje gekregen en moet nog mee terug in de auto naar huis. En om gevaar van bedwelming tegen te gaan zoveel mogelijk aan de waslijn gehangen om de ergste lucht er af te laten wapperen.
Daarna toch nog even in Roskilde wezen rondbanjeren. Niet alleen om de spieren weer langzaam op gang te krijgen, maar ook om als beloning koffie met lekkers te scoren. Weer een stukje wandelen en als lunch de 'beroemde' Deense Smørrebrød uitproberen. En dat smaakte uitstekend !
Vervolgens nog wat boodschappen gedaan voor het avondeten en wat 'koek en zopie' voor de terugreis.
Daarna weer terug naar ons tijdelijk huisje in Øm. Om daar de spulletjes weer in te pakken en alles een beetje reisklaar te maken. Wederom een potje te koken, want als Ironman heb je best veel 'trek'. Lekker biertje erbij en weer op tijd naar bed. En voor de volgende dag geen wekker gezet 😊 .

Dinsdagmorgen zomaar net voor acht uur weer wakker. Maar na het ontbijt de laatste spullen inpakken en alles weer in de auto laden. Als laatste de fietsen weer op dak en zo rond tien uur de auto gestart voor de terugreis.

Voor de verandering een iets andere route (vooral door Denemarken) dan op de heenweg.
Deze keer niet over de Storebæltsbroen (Grote Beltbrug), maar met de veerboot van Rødby (DK) naar Puttgarden (GER). Daardoor is het korter en de boot geeft een mooie onderbreking na een kleine twee uur rijden. Ondanks dat we niet gereserveerd hadden, stonden we nog geen kwartier na de betaling op de boot (na ons mochten er nog vier auto's bij). Dus dat had niet veel sneller gekund. Een uur later gingen we weer rijden en waren we nog maar zo'n 650 km van thuis verwijderd. Daarna nog drie keer in Duitsland gestopt om te eten, drinken, plassen en/of wisselen van chauffeur. We hadden gelukkig niet zoveel last van files en vertragingen en kwamen zo rond zes uur 's avonds de grens over bij De Poppe. Net over de grens hebben we een frietje gegeten in Oldenzaal. Vervolgens in één keer doorgereden naar huis zonder al te veel oponthoud. Zo tegen negen uur was de auto weer uitgeladen en stonden de fietsen weer op hun vertrouwde plek. De 'vuile' was maar uitgespreid in de badkamer om alvast een beetje te kunnen luchten. Als afsluiter van ons weekje Denemarken een heerlijke Westvleteren 12 gedronken en toen naar bed.

Woensdag lekker uitgeslapen en vervolgens zijn er veel wasjes gedraaid. Gelukkig was het mooi weer, dus alles was ook weer snel droog. Verder alles heel rustig gedaan, dus niks bijzonders. De enige fysieke activiteit was wandelend boodschappen doen.

Donderdagavond bij RA wezen kijken. Wel 'hardlopend' er naar toe gegaan, maar niet met het programma meegedaan. Heerlijk bijgepraat met de trainer en daarna weer rustig naar huis gehobbeld.

Vrijdag zijn Louise en ik naar de film (Wakefield) geweest, op de fiets naar Kino. En na afloop lekker gegeten bij Afrikaans restaurant Sallina's.

In het weekend ook niet al te veel gedaan, alleen op zondag naar De Kuip gefietst om Feyenoord tegen Willem II (5-0) te zien spelen.
Na het weekend is de 'vakantie' weer voorbij en gaan we vanaf maandag weer het 'gewone' leven in. In gedachte als Ironman, maar voor de 'buitenwereld' zal dat niet zichtbaar zijn.

En verder!!!

Voor dit jaar staan er nog een paar 'grote' dingen op het programma.

• Zaterdag 2 september ga ik testen of echt alles nog werkt tijdens de Binnenmaas Triathlon. Ben benieuwd of ik dan op een degelijke manier de 'Kwart' kan volbrengen.
• Zondag 10 september doe ik voor de vierde keer mee aan de In Flanders Field Marathon van Nieuwpoort naar Ieper (België).
• Zaterdag 23 september ga ik nog een keertje in het open water zwemmen (2,7 km)  tijdens de Branders Zwemtocht in Schiedam. 
• Zaterdag 7 oktober probeer ik dan voor de zesde keer te finishen bij de Kustmarathon Zeeland van Burgh-Haamstede naar Zoutelande.

I R O N M A N W E E K E N D

• The Day Before
  
  Gelukkig dan hoef je niet vroeg uit bed, maar begint wel de dag van de waarheid erg dichtbij te komen. En er moeten besluiten genomen worden. Welke spullen ga ik meenemen en/of gebruiken tijdens de triathlon. Dus eerst maar eens koffie en ontbijt. Goed douchen om zo alert mogelijk te zijn. Vervolgens in de juiste volgorde de spullen in de juiste tassen doen. Want ik had dus vijf tassen voor de dag.
  In de Bike Gear Bag gingen mijn (jawel) fietsspullen:
  Fietsschoenen, sokken, een echte fietsbroek (met zeem, maar zonder bretels), ondershirt, fietsshirt, handschoentjes, helm en (het belangrijkste) mijn fietsbril.
  Ook ging er eten voor onderweg mee: een paar krentenbolletjes (met daartussen kaas en honing, eierkoek en gelletjes.
  Maar als extra: fietsshirt met lange mouwen en een regenjack (voor het geval dat ik dat nodig zou vinden).
  In de Run Gear Bag gingen dus de loopspullen:
  Hardloopschoenen, sokken, loopbroekje en het Feyenoord- / Rotterdamshirt.
  Tevens een ondershirt, singlet, petje en twee brillen. En ook nog wat eten, maar dan vooral snoepjes om even een ander smaakje te proeven.
  Voor mee naar de start was er de Street Wear Bag, daarin stopte ik dan de zwemspullen.
  Dus wetsuit, zwembril (op sterkte, want anders zie ik helemaal niks), zwembroek (waarom eigenlijk) en krentenbollen en eierkoeken om tussen ontbijt en echte start nog wat te eten. Daarnaast nog twee (Special Needs) tassen voor onderweg. Een voor tijdens het fietsen, die op het 80km-punt kwam te liggen. En een voor tijdens het lopen, die mocht je in elke ronde gebruiken.
  Voor het fietsen gingen daar weer een paar belegde krentenbolletjes in, eierkoek en een paar soorten snoepjes (winegums, iets met een koffiesmaak en zoute snoepjes). Diezelfde soort snoepjes heb ik ook in de “looptas” gestopt.
  Nadat dat allemaal geregeld was, ook in het hoofd, konden de twee belangrijkste tassen (Bike Gear en Run Gear) dicht en klaar gezet worden om ’s middags naar de start te brengen.
  Zo rond tweeën zijn we daarheen vertrokken. Voordeel dat we daar al geweest waren betaalde zich uit, want niet zo ver van de startlocatie hebben we een parkeerplekje gevonden. Zodoende hoefden we nog geen kilometer met de fiets en tassen te wandelen.
  Het parc fermé was deze keer wel goed bewaakt en alleen mensen met een deelnemersbandje mochten door. Voordat je naar binnen mocht, moest je wel je helm opzetten en vastmaken. Verder werd daaraan niet veel meer gecontroleerd, alleen werd er nog een foto van de fiets gemaakt (verzekering). Vervolgens mijn plek zoeken om de fiets op te hangen en de ene tas (Bike Gear) aan een rek op te hangen. De andere tas (Run Gear) mocht je in een container met startnummers gooien. Nog even daar rondgehangen en me verwonderd hoeveel dure fietsen er stonden. Daar stond mijn Gazelle V8 met opzetstuur dan gewoon tussen.
  Nadat allemaal geregeld was, hebben we nog even gewacht op mijn RA-clubgenoot Bart. Die zat ergens in de stad in een B&B en werd door een vriend gebracht. Nog even gezellig met hem gebabbeld en toen zijn we weer naar ‘huis’ gegaan.
  ’s Avonds lekker gegeten, tricolor pasta met diverse soorten groenten. Wel met een lekker Deens biertje erbij (want dat is goed voor de ontspanning). Redelijk op tijd naar bed, want de wekker op vier uur vierentwintig gezet! Ik heb normaal gesproken al weinig moeite met het in slaap vallen en deze avond was gelukkig geen uitzondering.
  
  
  
  
• RACE DAY
  
  Want zo noemen de Amerikanen (Ironmanorganisatie) dat!
  Ik was wel iets eerder wakker, dan dat de wekker z’n werk moest doen, maar wel lekker geslapen. Het ontbijt stond al klaar en het koffieapparaat hoefde alleen maar aangezet te worden, dat scheelde toch een beetje tegen de stress.
  Dus koffieapparaat aan en vervolgens toch maar even onder de douche gestapt, om de dag fris te kunnen beginnen.
  Koffie gedronken, banaan en ontbijt (yoghurt met muesli) gegeten. Mijn “Street Wear” aangetrokken en de Special Needs Bags gepakt. Ook nog een pot koffie mee want na drie kwartier rijden zou ik er best nog eentje lusten.
  Ook nu konden we met de auto redelijk dichtbij de startlocatie komen, deze keer niet om te parkeren (parkeerverbod wegens triathlon), maar om mij er uit te laten en het laatste stukje te lopen. Eerst nog een koffie en een dikke kus van Louise, want toen nog onbekend waar en wanneer ik haar weer zou zien.
  Zodra ik aankwam in het parc ferme een toilet opgezocht om toch maar zo licht mogelijk aan de wedstrijd te kunnen beginnen. En zo dachten er dus meer over, maar na een klein kwartiertje in de rij gestaan te hebben, kon ik mijzelf lichter maken. En dat scheelt niet alleen voor de buik, maar ook voor het hoofd.
  Vervolgens de Special Needs Bags op de juiste plekken gedropt en een plekje gezocht om mij om te kleden. Dat moest ik dan wel weer in een tent doen, want als je “nude” gaat, mag dat niet in de open ruimte (Amerikanen ?!?). Ondanks dat ik na het zwemmen in geheel andere kleren zou steken, heb ik toch een zwembroek aangedaan (weet nog steeds niet of dat eigenlijk wel zin had, maar ja gewoonte zullen we maar zeggen). Enig minpunt van het op tijd inleveren (voor zeven uur) van mijn Street Wear Bag is dat ik dan niet meer mijn gewone bril bij me kan houden en dus aangewezen ben op mijn zwembrilletje (die is gelukkig wel op sterkte – min zes). Nadeel van zo’n zwembrilletje op het droge is dat die dan wel snel beslaat, dus dat werd dan veel op en af.
  Leuk was wel dat ik ruim voor de start Bart weer tegen kwam, dus we hebben lekker kunnen kletsen voordat het echte werk ging beginnen. Bart moest wel een stuk eerder, want die is een veel betere zwemmer (maar ook als fietser en loper een stuk sneller dan ik). De zwemstart was een “rolling start”, wat inhoudt dat eerst de Pro Women gaan (stipt zeven uur). Daarna vanaf tien over zeven de vijf waves om de tien minuten. Per wave ga je dan met zo’n zes zwemmer om de zes seconden het water in, daardoor heb je redelijk veel ruimte om in je slag te komen. Bart moest in de derde wave en ik mocht in de laatste/vijfde wave (voor mensen die er langer dan 1:24 over dachten te doen). Nadat Bart te water was gegaan, kwam ik Louise tegen. Die had de auto ergens in de stad geparkeerd en was met een fiets van onze AirBnB-verhuurders naar de start gekomen (en ruim op tijd ;-)
  Dus nog wat gebabbeld en toen was ik zowaar aan de beurt om het startvak in te gaan. Louise kon ‘gewoon’ nog een stukje meelopen, maar het laatste stuk was echt vrij voor de atleten. Dat alles ging vrij vlot want mijn officiële starttijd was 07:52:37 en daarmee was ik hoogstwaarschijnlijk de laatste (van de 2625 starters) die te water ging. Ik heb niemand na mij gezien en Louise had na mijn start nog iemand aan de waterkant zien zitten, maar of die te water is gegaan weet ze niet.
  
  Het zwemmen ging best lekker, behoorlijk veel ruimte om me heen, heel helder water – licht zout, beetje brak water – en niet diep. Ik zag constant de waterplanten onder mij en soms reikte die zo hoog dat ze los kwamen en ze aan je bleven hangen, gelukkig zonder er echt hinder van te hebben. Na 600m ging ik onder de eerste brug door en daar stond Louise mij aan te moedigen. Na weer 600m, dus op 1200m weer een brug en weer Louise :-). Ondertussen was ik al met een kleine inhaalrace bezig, want ik was zeker al zo’n twintig mensen gepasseerd. Op het einde van de lagune was een keerpunt (1500m) en dus lag de ‘tweede’ brug, met nog steeds Louise als supporter daarop dus op 1800m. Vanaf dat moment kwamen zelfs de eerste zwemmers van de eerdere wave (groene badmuts) in zicht (dus ik ging nog best goed). Bij de ‘eerste’ brug (2400m) had ik al groene zwemcapjes ingehaald en ging nog steeds goed. Op naar de laatste brug (waarover het fietsen begon), die lag op 3100m en vlak daarna weer een keerpunt. Ook op deze brug was Louise weer aan het supporteren. Na de laatste brug was het met een haakse bocht nog zo’n 500m naar de finish (van het zwemmen) Ik kwam na 1:31:47 uit het water op plek 2324.
  
  Na uit het water zijn gehobbeld naar mijn Bike Gear Bag moest ik me dus omkleden in een tent, voordeel daarvan was dat daar bankjes stonden zodat je een beetje fatsoenlijk kon gaan zitten. Daar alles uit, wetsuit en zwembroek, badmuts had ik al af, en snel mijn fietsbril opgezet. Want dat ziet toch een stuk beter. Vervolgens mezelf een beetje afgedroogd, vooral mijn voeten, om de kleren wat beter om mijn lijf te krijgen. De tas in een container gegooid en op naar de fiets. Al met al deed ik dat net binnen de tien minuten, waardoor ik zelfs 12 plekjes steeg in het klassement. Dus toen al zo’n driehonderd plekjes opgeschoven.
  
  Bij de fiets direct de helm opgezet en met fiets in de hand naar de uitgang gewandeld. Daar op de fiets gesprongen om aan de 180km fietsen te beginnen. Ik heb daar helaas Louise niet gezien (zij mij wel). De brug over en rechtsaf naar de stad toe. Eerst het wat nieuwere gedeelte en bijna bij het ‘oude’ centrum ging er een fietser vlak voor me op zijn oren, waarschijnlijk kon die nog niet zo goed met bidons omgaan. Gelukkig had ik er geen last van en heeft die fietser er niet veel aan overgehouden, er was heel snel een vrijwilliger bij hem.
  Na zo’n vijftien kilometer kwam ik bij de grote ronde aan (die we twee keer moesten doen). Dat was waar ik met Louise begonnen was met ons verkenningsrondje. Op zich wel lekker om op een beetje bekend terrein te zijn. Het waaide ongeveer even hard als toen, dus zo’n windkracht 4. Niet echt hinderlijk, maar langs de kust was dat voornamelijk zijwind en ik moest nog het ‘binnenland’ in. Het parcours was wel steeds hobbelig, maar niet lastig. Bij het 20km-punt was er de eerste verzorgingspost. Daar kon ik mijn bidons weggooien en nieuwe aannemen (water en energy), ook hadden ze daar gelletjes, reepjes en bananen. Ook die dingen heb ik daar aangepakt.
  Na 33km lag de eerste ‘tijdmat’, daar was ik na een uurtje langsgekomen en reed toen gemiddeld 31,8 km/u. Net na het 40km-punt gingen we van de strandweg af, links het binnenland in. Het werd iets heuvelachtiger, maar nooit echt lastig. Tenslotte de hoogste puist op de route was 78 meter hoog (berg?). Rond de vijftigste kilometer weer een verversingspost, wederom het vervangingsritueel uitgevoerd. In de tussentijd ook al een paar krentenbolletjes weggewerkt, want dat had de trainer (Louise) wel steeds verteld: zoveel mogelijk eten. Dat ging goed en gelukkig ook niet tegenstaan. Ik denk dat het een goede afwisseling was. Krentenbol, water, gelletje, sportdrank en af en toe een stukje sportreep.
  En zo hobbelde en kronkelde het parcours richting de tachtig kilometer voor de derde verversing. Net voor dat punt was er een hele grote schare supporters op de been die toch wel een beetje Tour de France sfeertje probeerde te creëren en dat was dus heel leuk om doorheen te fietsen. Bij de derde post lag ook de Special Needs Bag, en daar heb ik de klaargemaakte krentenbollen en eierkoek uitgehaald, het snoepgoed heb ik achtergelaten. Ik had er geen behoefte aan.
  Net na de 90km begon het te regenen, eerst nog niet zo hard, maar lieverlee toch steeds iets meer. Op zich niet zo erg maar bij het 100km-punt (ingang van de tweede ronde) stond Louise (volgens plan). En juist op dat moment kwam de regen best wel hard naar beneden vallen. Gelukkig hebben we elkaar wel gezien, maar ik dacht op dat moment wel dat we net twee verzopen katjes waren. De een aan de kant, de ander op de fiets. De regen hield nog een poosje stand, maar werd gelukkig ook weer minder heftig. Halverwege de strandweg was het zo goed als over en begon ik weer een beetje op te drogen. Enige waar ik een beetje last van had gekregen was koude knieen, maar verder deed alles het nog goed.
  Bij de eerste/vierde verversingspost was alles weer droog en ging ik nog steeds op een gestage snelheid (30 km/u) over het parcours. Gelukkig bleef het de rest van de ronde droog en bleef ik ook nog steeds andere atleten inhalen. Verbazend vond ik dat daar best veel tijdritfietsers tussen zaten. Ik dacht toen wel dat die beter in hunzelf zouden kunnen investeren dan in het materiaal (maar ja, wellicht zouden die het op een ‘gewone’ racefiets nog langzamer doen). Na de ronde voor de tweede keer gedaan te hebben ging het na ruim 170km weer richting stad.
  Dat stuk was hetzelfde als de heenweg, echter nu iets korter, want de tweede wissel was in de parkeergarage “Jeudan Parking” aan de Sankt Annae Plads midden in de stad. Vlak voor dat ik die garage indook zag ik Louise staan en heb nog een zwaaipoging naar haar gedaan. Beneden bij de inrit van de parking werd je fiets aangenomen door een vrijwilliger, daardoor hoefde je niet zelf een plek voor je fiets zien te vinden (wat denk ik best lastig zou worden, want een beetje schemerig en nog nooit geweest). Het fietsen was al met al ook boven verwachting gegaan, want de 180,2 kilometer heb ik in 5:58:19 afgewerkt. Dus met een gemiddelde snelheid van 30 km/u.
  Hierdoor bleek ik in het tussenklassement weer ruim 450 personen te hebben ingehaald en lag op dat moment op positie 1852 :-).
  
  De Run Gear Bag had ik snel gevonden en ondanks dat de wisselruimte in een parkeergarage plaatsvond, moest ik mij toch in een tent omkleden (want wederom alles uit, dus “nude”). Maar ook daar was het voordeel, wel bankjes om te zitten dus relaxter als middenin de meute. Als uit de tas gegooid om deze eerst weer vol te stoppen met de fietsspullen. Nog maar eens de voeten drooggewreven en me in de hardloopkleren gehesen. Tussendoor een koffiesnoepje weggewerkt om even een andere smaak in mijn mond te hebben. Als laatste mijn petje op en rustig naar de uitgang gegaan.
  Deze wissel kostte mij nets iets minder tijd dan de vorige: 10:12 om 10:31. Echter niet snel genoeg om er posities mee te winnen. Ik had er, wat dus later bleek, vier verloren. Met andere woorden, ik ging als nummer 1856 aan het lopen beginnen.
  
  Direct met een klim, want het was wel een ondergrondse parkeergarage. Boven aangekomen was het een drukte vanjewelste. Een grote hoeveelheid toeschouwers stond daar iedereen toe te juichen. Niet alleen starters van de marathon, maar ook voor de lopers die al bezig waren. Maar ze stonden daar ook omdat de finish ook dichtbij was. Bijna tegelijkertijd dat ik de garage uitliep om te beginnen, kwam de eerste man al over de finish (ik startte met lopen om 15:43:23 en de winnaar kwam om 15:44:03 over de finishlijn, hij had er 8:34:03 over gedaan).
  Hoe dan ook, ik moest nog even een marathon gaan doen, en dat is toch een stuk anders dan alleen maar een marathon. Ik was op dat moment al zo’n kleine acht uur bezig met sporten.
  De beginmeters voelden best wel zwaar, de benen moesten toch even wennen aan de andere beweging. Eerst liep je een stukje zuidwaarts met op 2,4km een keerpunt (en meetmat). Ongemerkt ging het schijnbaar toch goed, want bij die eerste meting liep ik bijna 12 km/u (5.03 min/km). Na dat keerpunt weer terug langs start/finish. Vanaf dat punt moesten er toen nog 4 volle rondes van circa 9,5 kilometer gelopen worden. De verzorgingsposten waren goed (water, sportdrank, red bull, cola, banaan, gelletjes en tucjes) en stonden voldoende dicht op elkaar om niks te kort te komen. Enig minpuntje was dat ik Louise niet zo snel zag (en zij mij ook niet). Het lopen bleef goed gaan, alleen ging toch de snelheid zo lieverlee omlaag. Deels doordat ik toch langzamerhand langzamer werd, waarschijnlijk door vermoeidheid ;-) . Deels doordat ik bij de verzorgingsposten zo goed mogelijk probeerde te eten en drinken, daardoor ging ik daar dan ook steeds (meer) wandelen. In de tweede ronde, ongeveer na zo’n 12 km, was Louise er wel :-),  dus beide weer een beetje opgelucht. Bovendien kon ze mij vertellen dat Feyenoord gewonnen had van Excelsior en ik daardoor niet voor Jan met de korte achternaam liep in mijn Feyenoord-shirt.
  Daarna tegen de veertiende kilometer zag ik Bart (hij bijna 34km) voor mij lopen. En tot mijn verbazing haalde ik hem zelfs bij. We hebben nog een stuk samen opgelopen en een beetje ‘bijgepraat’, voor zover dat ging. Toen we weer in kleine omloop liepen ben ik hem moeten ‘loslaten’, want Bart (toen 38km) rook de stal (want zijn laatste ronde) en, toegegeven, ik werd er niet sneller op. Ook was ik toen nog net niet op de helft, dus moest toch wel een beetje zuinig met mijn energie omgaan.
  ‘Gelukkig’ bleef het ook bij het lopen niet droog en ook toen nog een bui gehad. Dat is wel zo eerlijk, daardoor waren alle drie de onderdelen ‘nat’. Ik heb er geen last van gehad en heeft voor mijn prestatie geen negatieve invloed gehad. Al met al hobbelde ik door van post naar post, om daar wandelend goed te eten en te drinken. Louise nog twee keer gezien onderweg en bij het ingaan van mijn laatste ronde nog een keer en toen zei ze tegen mij dat ik wel binnen het uur bij de finish zou zijn en mij daar hopelijk zou zien. Ik had daar op dat moment wel zo mijn twijfels over, maar Louise had gelukkig gelijk. Want een klein uurtje later volbracht ik de marathon in 4:04:30 !
  
  Tijdens de marathon liep mijn gemiddelde snelheid af van 5:03 min/km (de eerste kilometers) naar 5:48 min/km. Maar daarin was ik niet de enige want bij elk meetpunt was ik weer een paar plekken naar voren opgeschoven in het klassement. Tijdens het lopen bleek ik er toch weer 432 te hebben ingehaald.
  
  Nog even terug naar de finish, helaas in de drukte geen Louise gezien, maar net nadat ik de finishlijn gepasseerd was, stond ze bijna naast me (helaas zat er wel een hek tussen, maar mijn finishzoen had ik dus snel te pakken). De finishstraat was mooi (maar niet zo mooi als Louise had in Vichy) en ik ben er toch wel juichend doorgelopen. Dat ook omdat de speaker riep: “Put your arms in the air with your Rotterdam-shirt!”
  Een klein kwartier voor acht uur (19:47:53) kwam ik over de finishlijn. Daar bovenin de finishboog stond vermeld:
  
  H. Vermaas – 11:55:17
  
  Dit hield in dat ik in de ‘Overall Ranking’ als nummer 1397 geëindigd ben.
  Ervan uitgaande dat ik inderdaad als laatste, dus nummer 2625, begonnen ben, heb ik tijdens de Ironman één duizend twee honderd acht en twintig personen heb ingehaald (niet allemaal fysiek op het parcours, want de meerderheid was dus eerder gestart, maar wel in tijd).
  Geen idee of ik dit hierboven goed beschreven heb, maar het is toch een geweldige ervaring om bijna twaalf uur te sporten en daarbij drie bijna niet te vergelijkende sporten te hebben gedaan.
  
  Na de finish kon ik dus, zoals eerder vermeld, mijn finishkus ontvangen van Louise, helaas wel vanachter een hek, maar dat smaakte daarom er niet minder door :-).
  
  Daarna ging het zoals bij alle grote en kleine triathlons, spullen (hier dus mijn Street Wear Bag) bijeen zoeken, omkleden en een beetje bijkomen. Tijdens dit omkleden en bijkomen zat ik gelukkig net in een grote tent (alleen voor triathleten) toen er weer eens een bui losbrak. Deze duurde zo’n tien minuten. Vervolgens ben ik toen mijn fiets en andere tassen uit de parkeergarage gaan halen. En na diverse checks werd ik met mijn fiets en al weer in de ‘gewone’ wereld losgelaten. Gelukkig stond Louise mij daar op te wachten en zijn we samen, eerst naar haar tijdelijke fiets, naar de auto gewandeld. De tassen werden achterin de auto gezet en toen moesten de fietsen nog op dak gezet worden. Mijn racefiets was nog wel te doen (want ‘slechts’ 9 kilo), maar Louises tijdelijke fiets woog zeker het dubbele. Het is dat we samen waren, anders had het nog wel even wat langer geduurd, maar ook die hebben we op dak gekregen.
  De stad uitkomen bleek nog niet zo’n makkelijk opgave, want er was een evenement bezig in de stad waardoor er wat straten afgesloten waren en onze “O Solo Mio” daar niet van op de hoogte was. Na een uur waren we dan toch weer ‘thuis’ en na het uitladen, kon eindelijk de chipszak en het bier opengemaakt worden. Na het tweede biertje toch nog maar even onder de douche gestapt om lekker ‘fris’ te gaan slapen. Het was toen tegen middernacht – het weekend zat erop! Ik heb geen mooie dromen over de triathlon gehad, maar wel goed en lekker geslapen.
  
  Dit alles werd mede mogelijk gemaakt door: mijn lief, coach, trainer en begeleider:
  

  LOUISE CORNELIS
  
  Een kleine greep van de foto's zijn via deze link te zien.